Το οχυρωμένο βασίλειο της μετριότητας

της Κωνσταντίνας Ζάνου

«Ο φόβος είναι το κυρίαρχο αίσθημα στον άνθρωπο», λέει ένας φίλος μου, «όλα τα άλλα (έρωτας, θαυμασμός, ευχαρίστηση, ελπίδα) έπονται. Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι όμως αυτά που καθορίζουν τις πράξεις των ανθρώπων». Αυτό αληθεύει τόσο στο ατομικό, όσο και στο συλλογικό επίπεδο.
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την επιλογή ερωτικού συντρόφου. Πόσες φορές δεν βλέπουμε ανθρώπους (και ιδιαίτερα όσους διαθέτουν ένα επισφαλές πνευματικό επίπεδο, ταλέντο ή οποιαδήποτε άλλη μορφή εξουσίας) να απορρίπτουν ένα/μία σύντροφο με ανάλογα ή περισσότερα προσόντα, όχι επειδή δεν τον/την επιθυμούν, αλλά επειδή ενδόμυχα φοβούνται ότι η συνύπαρξη μαζί του/της θα επισκιάσει τα δικά τους χαρακτηριστικά ή θα αναδείξει τις δικές τους πιθανές ελλείψεις; Αντ’αυτού, προτιμούν ένα/μία σύντροφο πολύ περιορισμένου βεληνεκούς, που μπορεί μεν να μην τους ενθουσιάζει, αλλά τουλάχιστον δεν απειλεί την επιθυμητή ισορροπία δυνάμεων εντός της σχέσης. Πανικοβλημένοι μπροστά στο φόβο που γεννάει η γοητεία της πρόκλησης, οι περισσότεροι προτιμούν να οχυρωθούν πίσω από μια «λιγότερο απειλητική» μετριότητα. Γι αυτό και οι ισότιμες σχέσεις σπανίζουν.
Στο συλλογικό επίπεδο συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αναλογιστείτε, για παράδειγμα, πώς γίνονται συνήθως οι επιλογές υποψηφίων για την πλήρωση μιας νέας θέσης εργασίας, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη θέση σ’ ένα χώρο εργασίας κλειστό και ανταγωνιστικό. Όσο πιο μέτριοι αισθάνονται οι ήδη κατέχοντες εξουσία σ’ αυτό τον χώρο (γιατί ακόμα και να διατυμπανίζει κανείς το αντίθετο, άμα είναι ημιμαθής και μετριότητα το γνωρίζει κατά βάθος πολύ καλά), τόσο πιο μέτριους υποψηφίους θα επιλέξουν. Οι ανασφαλείς άνθρωποι δεν αρέσκονται στις προκλήσεις, ούτε ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την πρόοδο που θα μπορούσε να επιφέρει στο χώρο εργασίας τους η συμβολή ενός νέου και ικανού ανθρώπου. Αυτό που βασικά τους ενδιαφέρει είναι να κρατήσουν τα πρωτεία, να παραμείνουν αυτοί για πάντα «οι βασιλείς», έστω κι αν το βασίλειό τους αποτελείται από μια πλειάδα αμαθών (και κάποιων ίσως έξυπνων ανθρώπων που για λόγους επιβίωσης καμώνονται τους αμαθείς).
Αυτά λοιπόν σκέφτομαι παρακολουθώντας την αντίδραση της ΟΕΛΜΕΚ στην απόφαση του Πανεπιστημίου Κύπρου να δεχθεί ως φοιτητές ένα ποσοστό υποψηφίων (3%) στη βάση των αποτελεσμάτων των εξετάσεων τους για τα GCE ή άλλων διεθνών εξετάσεων. Η οργάνωση των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης αντιδρά, γιατί θεωρεί πως έτσι υποσκάπτεται το κύρος των παγκυπρίων εξετάσεων, δηλαδή του συστήματος αυτού διάχυσης και ελέγχου της γνώσης που στήνεται με πρωταγωνιστές τους ίδιους (είτε στα δημόσια σχολεία, είτε, κυρίως, στις επιχειρήσεις ιδιωτικών φροντιστηρίων που οι ίδιοι διευθύνουν). Πιστεύουν οι καθηγητές – και για να είμαστε ακριβείς, όχι όλοι οι καθηγητές, αλλά όσοι είναι εξουσιοδοτημένοι να μιλούν εκ μέρους της ΟΕΛΜΕΚ– πως οποιαδήποτε μορφή γνώσης ξεπερνά τα πλαίσια της δικής τους, είναι επιζήμια, όχι μόνο για τους μαθητές, αλλά ακόμη και για ολόκληρο το έθνος: Όσοι εισέρχονται με διεθνείς εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, υποστηρίζουν, δεν κατέχουν την ελληνική γλώσσα τόσο καλά όσο οι υπόλοιποι, με κίνδυνο έτσι να αφελληνιστεί η ανώτατη παιδεία της χώρας!
Δύο είναι λοιπόν τα τινά: Α) Είτε οι θεματοφύλακες αυτοί της «σωστής γνώσης» και του ελληνισμού δεν ξέρουν πως η παιδεία έχει πλέον διεθνοποιηθεί, πως το πρώτο πτυχίο δεν αρκεί πια για να ξεχυθεί κανείς διεκδικητικά στην αγορά εργασίας, πως όσοι φοιτητές θέλουν να εξασκήσουν το επάγγελμα για το οποίο σπουδάζουν πρέπει πλέον να εκπονήσουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα (κυρίως στο εξωτερικό) και πως για να το κάνουν αυτό θα πρέπει να γνωρίζουν τουλάχιστον άλλες δυο γλώσσες πέραν της ελληνικής· Β) Είτε οι καθηγητές τα γνωρίζουν καλά όλα αυτά, αλλά, θέλεις από πείσμα και στενοκεφαλιά, θέλεις από μια λανθασμένη ερμηνεία των ορίων του συνδικαλισμού, θέλεις ίσως από κάποιο ενδόμυχο φόβο μήπως η σημερινή γενιά μαθητών κάποτε τους «ξεπεράσει», προτιμούν να κρατούν τον πήχη της γνώσης στα συμβατικά για τη δική τους εποχή επίπεδα. Αλήθεια, διερωτηθήκατε ποτέ πόσες γλώσσες γνωρίζουν πέραν της ελληνικής όσοι προασπίζονται με τόσο πάθος την περιχαράκωση της ελληνοκεντρικής παιδείας;

Η κ. Κωνσταντίνα Ζάνου είναι διδάκτωρ ιστορίας.

«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (έκδοση Κύπρου), 24/5/2009, σ. 16

10 σχόλια:

  1. Νομίζω ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώ έτσι. Το είδος της γνώσης δεν το καθορίζει η ΟΕΛΜΕΚ αλλά το Υπουργείο.Ούτε είναι οι καθηγητές που ελέγχουν τη γνώση στις εξετάσεις.
    Ένας με "διεθνή προσόντα' σίγουρα μπορεί να καέχει πολύ καλύτερα την ελληνική. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα , αλλά το γεγονός ότι δεν πιστοποιείται.Η πιστοποίηση πάλι έχει σχέση μετο χαρακτήα του πανεπιστημίου.
    Η διεθνοποίηση της εκπαίδευσης έγινε αντιληπ΄τη στην Κύπρο από τη δεκαετία του 1970, όπως και η σημασία των ξένων γλωσσών.
    Ο πήχυς της γνώσης δεν καθορίζεται από τους εκπαιδευτικούς της μέσης για να ανησυχούν. Η βλακεία αλλού βασιλεύει.
    Προσωπικά, για χάρη συζήτησης,δε μολώ καμία ξένη γλώσσα. Εσύ μιλάς τρεις. Αυτό σημαίνει ότι έχεις περισσότερες γνώσεις; Και ποιες γνώσεις;
    Πολύ φοβάμαι ότι η οχύρωση στη μετριότητα ξεκινά από πάνω και κατεβαίνει προς τα κάτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ κ. Σταύρου,
    ευχαριστώ ιδιαίτερα για το σχόλιο σας. Θέλω να τονίσω κάτι το οποίο διευκρινίζω και στο άρθρο μου, ότι δηλαδή δεν αναφέρομαι στο σύνολο των καθηγητών, ούτε καν σε όλους όσοι απαρτίζουν την κεντρική επιτροπή της ΟΕΛΜΕΚ, τους οποίους και δεν γνωρίζω. Αναφέρομαι σε αυτό που ακούγεται δημόσια ως "ο κυρίαρχος λόγος" της ΟΕΛΜΕΚ και ο οποίος, θέλοντας και μη, εκπροσωπεί ολόκληρο το σώμα των καθηγητών.
    Όταν γράφεις ένα άρθρο, όπως πολύ καλά θα ξέρετε, δεν μπορείς να αγγίξεις όλες τις πτυχές του θέματος. Θεωρώντας ακατανόητη τη στάση της ΟΕΛΜΕΚ, δεν μπορώ παρά να αποδώσω την αντίδραση της σε λόγους νοοτροπίας ή κοινωνικής ψυχολογίας αν θέλετε. Με αυτό και μόνο καταπιάστηκα σε αυτό το άρθρο.
    Βεβαίως την ύλη (ή την γνώση) την καθορίζει το Υπουργείο, αλλά μέσο διάχυσης της γνώσης αυτής είναι οι καθηγητές. Θα ήθελα επίσης να σας θυμίσω και τις συνεχείς αντιδράσεις της ΟΕΛΜΕΚ στις νυν προσπάθειες του Υπουργείου για την εκπαιδευτική μεταρρυθμιση. Τις αντιδράσεις της ακόμα και στον εκπαιδευτικό στόχο της φετινής χρονιάς. Οπότε, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν αποφασίζει από μόνο του το Υπουργείο. Οι καθηγητές κατέχουν κεντρικό ρόλο και στη διαμόρφωση αλλά και στη διαχείριση της γνώσης.
    Με εκπλήσσει που ξέρετε πως μιλώ τρεις γλώσσες, αφού δεν σας γνωρίζω και δεν με γνωρίζετε. Αν αληθεύει ή όχι δεν έχει σημασία, δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου σε αυτό το άρθρο. Αυτό που έχει σημασία είναι πως πιστεύω όντως πως η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας ανοίγει νέους ορίζοντες στον άνθρωπο, τον εισάγει σε ολόκληρα πολιτισμικά συστήματα και δομές σκέψης που είναι έξω από τον δικό του κόσμο. Αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την ταυτότητα του, αντίθετα την πλουτίζει με νέες εμπειρίες και με τη δυνατότητα να στέκεται κάπως πιο κριτικά απέναντι σε όσα μέχρι χθες θεωρούσε δεδομένα.

    Υ.Γ.Διάβασα τα άρθρα σας σχετικά με το θέμα των GCE, αλλά ούτε εγώ (όπως και κάποιος σχολιαστής σας) δεν έχω καταλάβει ποιά είναι η θέση σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αγαπητή Κωνσταντίνα αρχίζεις το κείμενο σου παραθέτοντας κάποια αξιώματα όπως πχ το ότι ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα

    κάνοντας καταγραφή και παραδειγμάτων που το δείχνουν αυτό, όπως είναι η επιλογή συντρόφου ή η πλήρωση κάποιας θέσης εργασίας


    και καταλήγεις στο εξής συμπέρασμα:
    "Αυτό που βασικά τους ενδιαφέρει είναι να κρατήσουν τα πρωτεία, να παραμείνουν αυτοί για πάντα «οι βασιλείς», έστω κι αν το βασίλειό τους αποτελείται από μια πλειάδα αμαθών..."

    και διότιέχουν :
    "....... κάποιο ενδόμυχο φόβο μήπως η σημερινή γενιά μαθητών κάποτε τους «ξεπεράσει»"


    δηλαδή έτσι όπως ερμηνεύω αυτά που γράφεις θεωρείς εκ των προτέρων και ασυζητητί ως δεδομένο ότι οι κάτοχοι τίτλων gce είναι πέραν του μετρίου και ότι όσοι τα κατέχουν έχουν ξεπεράσει την παλιά γενιά που δεν έχει

    και όπου μέτριοι βάλε τους μαθητές που δεν έχουν τέτοιο τίτλο και που συνήθως φοιτούν σε δημόσια σχολεία

    και καταλήγεις επίσης ότι η οελμεκ αντιδρά σε αυτό ωθούμενη από το κυριάρχο συναίσθημα του φόβου της μετριότητας της γιατί:

    "..θεωρεί πως έτσι υποσκάπτεται το κύρος των παγκυπρίων εξετάσεων, δηλαδή του συστήματος αυτού διάχυσης και ελέγχου της γνώσης που στήνεται με πρωταγωνιστές τους ίδιους (είτε στα δημόσια σχολεία, είτε, κυρίως, στις επιχειρήσεις ιδιωτικών φροντιστηρίων που οι ίδιοι διευθύνουν"

    προσωπικά δεν μπορώ να γνωρίζω τι έχει ο κάθε εκπρόσωπος της οελμεκ στο μυαλό του όταν αντιδρά και όταν λέει αυτά που λέει αλλά όσες φορές έτυχε να ακούσω τις απόψεις τους

    αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι ο λόγος που αντιδρούν είναι για να προστατεύσουν την ισοτιμία εισαγωγής των μαθητών στο πανεπιστήμιο

    αφού δημιουργείται έτσι μέθοδος εισαγωγής δύο ταχυτήτων που είναι άδικος για τους μαθητές που θα δώσουν προεισαγωγικές δηλαδή την τεράστια πλειοψηφία

    ήδη υπάρχει αδικία για τον φτωχό μαθητή που θα πρέπει να ανταγωνιστεί τους πλούσιους μαθητές του δημοσίου που πάνε του κόσμου τα ιδιαίτερα και εκκινούν από πολύ καλύτερη θέση τον αγώνα για τις προεισαγωγικές

    με αυτό τον τρόπο έτσι ο φτχωός μαθητής όχι μόνο δεν βελτιώνει τη θέση του αλλά χειροτερεύει και πάλι υπερ των πλουσιων που πάνε στα ιδιωτικά ξενογλωσσα σχολεία που ακολουθούν διαφορετικό σύστημα προσανατολισμού σπουδών δηλαδή προς αγγλία μεριά

    αντί δηλαδή τα ιδιωτικά σχολεία-επιχειρήσεις κερδοσκοπικές να προσαρμοστούν και να δίνουν αυτά την επιλογή στους μαθητές τους αν θέλουν να ακολουθήσουν το σύστημα που ισχύει για όλους τους (μη πλούσιους ή που δεν έχουν την οικονομική άνεση) μαθητές του δημοσίου

    έρχεται το πανεπιστήμιο, ένα δημόσιο ίδρυμα να προσαρμόσει τα πράγματα εις βάρος των μη προνομιούχων και υπέρ των πλουσίων και με οικονομική άνεση μαθητών των κερδοσκοπικών επιχειρήσεων αυτών

    για τους φτωχούς μαθητές δηλαδή ο ανταγωνισμος θα γίνει ακόμα πιο σκληρός και αυτό γιατί; για να "προστατευτούν" τα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα και να μπορούν οι επιχειρήσεις αυτές να έχουν άλλο ένα διαφημιστικό όπλο στην διαφημιστική τους καμπάνια προσέλκυσης πελατών;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με αυτή την θέση της οελμεκ και το αν κάποιοι το κάνουν για τους δικούς τους λόγους ποσώς με ενδιαφέρει

    για μένα είναι το αποτέλεσμα πυο μετράει

    τα περί θεματοφύλακες του ελληνισμού και της ελληνικής γλώσσα κλπ κλπ που αναφέρεις αγαπητή κωνσταντίνα για να είμαι ειλικρινής δεν τα έχω ακούσει ποτέ στις εκπομπές που έτυχε να παρακολουθήσω εκπρόσωπους της οελμεκ

    από κει και πέρα είναι και το πρακτικό του θέματος

    τα gce δεν είναι εξετάσεις κατάταξης αλλά μέτρου

    γιαυτό και δεν έχουν λεπτομερειακή κατάταξη δηλαδή άριστα το 100 με πολύ ευρύ πεδίο κατάταξης αλλά το πολύ γενικό Α Β Γ κλπ

    ερώτημα:

    αν υπάρχουν διαθέσιμες για αυτούς πυο έχουν gce 10 θέσεις στο πανεπιστήμιο κύπρου για ένα κλάδο

    και διεκδικούν αυτές τις θέσεις 50 μαθητές που έχουν Α

    ποιος θα τις πάρει αυτές τις 10; με ποια κριτήρια θα αποκλειστούν οι 40 και θα επιλεγούν οι 10; πρακτικό ζήτημα πολύ βασικό

    προσωπικά θεωρώ ότι όπου υπάρχει κέρδος δεν μπορεί να υπάρξει παιδεία

    τα ιδιωτικά κολλεγια που έγιναν τάχα πανεπιστήμια προσφέρουν χείριστη υπηρεσία στην κοινωνία

    αφού δίνουν πολλαπλά μηνύματα
    πρώτα ότι αμα έχεις χρήμα γίνεσαι ό,τι γουστάρεις από δικηγόρος μέχρι δάσκαλος αφού ούτε εξετάσεις θα δώσεις τούτε τίποτα

    απλά πας τα δίνεις στα κολλέγια και γίνεσαι δικηγόρος όπως έγινε από φέτος

    τα καλά μέσοις και χρήμασι κτώνται στην κύπρο.......

    έτσι αφού ευνόησαν τα ιδιωτικά κολλεγιάκια θέλουν να ευνοήσουν και τα ιδιωτικά σχολεία

    η ιστορία μας διδάσκει ότι όλα τα πράγματα που έχουν κοινωνική διάσταση έχουν οικονομικές αιτίες

    όπως είναι πχ ο πόλεμος, οι σταυροφορίες έγιναν τάχα για την κατάκτηση των "αγίων τόπων" από τους καλούς χριστιανούς

    ή εισβολή των αμερικάνων στο ιρακ έγινε για σκοπούς ανατροπής του πρώην σύμμαχου τους σαντάμ και την επιβολη δημοκρατίας.....

    σίγουρα για αυτό έγινε......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. 1.Η ΟΕΛΜΕΚ είναι και αυτή ένας μεσολαβητής της λεγόμενης "κοινωνίας των πολιτών', όπως και τα κόμματα. Δεν είναι αντιπρόσωπος των εκπαιδευτικών της μέσης.Η εξουσία της όμως είναι νομιμοποημένη από τους εκπαιδευτικούς της μέσηης, όπως και των κομμάτων στην κρατική εξουσία.
    2. Η αντίδραση της ΟΕΛΜΕΚ είναι πολιτική, όπως πολιτική ήταν και η δράση.
    3. Υπάρχει η επίσημη γνώση η οποία αξιολογείται στο τέλος.Άρα ο εκπαιδευτικός είναι υποχρεωμένος να "εξασκήσει" τους μαθητές. Υπάρχει και ο εκπαιδευτικός ως διαμεσολαβητής της επίσημης γνώσης με δικαίωμα αμφισβήτησης άμεσης ή έμμεσης αλλάδεν αξιολογείται.
    4.Μη συνδέεις το συγκεκριμένο θέμα με τα υπόλοιπα της μεταρρύθμισης. Με αυτή τη λογική θα καταλήξουμε στην αντίληψη πως ότι πει ο ένας είναι σωστό και ο άλλος λάθος!!!Έτσι κτίζεται ο φανατισμός και ο κάθε -ισμος. Και υποστηρικτές της μεταρρύθμισης ήταν εναντίον της συγκεκριμένης ρύθμισης.
    5.Η θέση μου είναι σαφής. Αυτός που θέλει να αλλάξει το σύστημα εισδοχής-και πρέπει να αλλάξει-οφείλει ως πράξη αυτοσεβασμού να καταθέσει μια ολοκληρωμένη πρόταση με επιχειρήματα (όχι συνθήματα) και να πείσει την κοινωνία ότι είναι προς το συμφέρον της για να το υποστηρίξει.Οι προσεγγίσεις των λεγόμενων "ειδικών"ότι ξέρουν το ¨καλό μας" δε με βρίσκουν σύμφωνους.Γι αυτό και διαφωνώ με ελιτίστικες προσεγγίσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαιρετώ,

    επειδή εγώ η ίδια δεν έχω παρακολουθήσει οτιδήποτε σχετικά με το μεταρρυθμιστικό εκπαιδευτικό σχέδιο και γνωρίζω πολύ λίγα κυρίως μέσο τρίτων, θέλω να παραθέσω την άποψή μου, που εν μέρη αγγίζει και τις δύο απόψεις (της συγγραφέως και των σχολιαστών) αλλά εν μέρη προσφέρει και ένα τρίτο παράθυρο στην όλη συζήτηση γύρο απο την εισδοχή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

    Όσον αφορά το θέμα της μετριότητας στην Κυπριακή παιδεία, αυτό μπορεί να κατοχυρωθεί φέρνοντας παραδείγματα απο τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια. Τυχαίνει να εργάζομαι για ιδιωτικό πανεπιστήμιο και να φοιτώ σε δημόσιο, οπότε έχω μια γεύση και των δύο κόσμων.

    Θεωρώ δε ό,τι οι προσπάθειες που γίνονται για ανάδειξη κάποιου εκπαιδευτικού επιπέδου δεν είναι σε καμμία περίπτωση πάντοτε και μόνον επιτυχείς ή ακόμη και εφικτές. Αυτό οφείλεται τόσο στις ενδο-τμηματικές διαδικασίες (όταν πρόκειτε για νεοσύστατα τμήματα) αλλά και στην βασική υποδομή του πανεπιστημιακού σώματος. Σε καμμία απο τις δύο περιπτώσεις δεν μιλούμε για άρρηκτες και σταθερές υποδομές. Πιθανόν κάποιος να μπορεί να μιλήσει υπέρ ή κατά του ενός έναντι του άλλου, όμως υπάρχει μια πλειάδα παραδειγμάτων που λειτουργούν συγκριτικά και αναδεικνύουν το καθένα με τον τρόπο τους πως για ό,τι αφορά την εκπαίδευση στην Κύπρο, εκκρεμούν ερωτήματα τα οποία κανείς δεν προτίθεται να απαντήσει.

    Σε μια συζήτηση τις προάλλες, μια φίλη σπουδασμένη της Γαλλίας με άριστα στις σπουδές της έκανε αίτηση για μεταπτυχιακό στο τμήμα Γαλλικών του Πανεπιστημίου Κύπρου. Αν και δεν απορρίφθηκε, της ζητήθηκε να παρακολουθήσει άλλον ένα χρόνο μαθημάτων(διότι στην Γαλλία το πτυχίο θέλει 3 χρόνια ενώ στην Κύπρο 4). Η ισοτιμία που απαιτήθηκε απο αυτό το τμήμα για εξίσωση των δύο πτυχίων, απο άλλα τμήματα δεν ζητείται. Ενδοτμηματικά λοιπόν μπορεί το θέμα να παραμείνει ανεξάρτητο απο το υπόλοιπο πανεπιστήμιο. Αντιθέτως, στην δική μου περίπτωση, ολοκλήρωσα το πτυχίο και το μεταπτυχιακό μου στο εξωτερικό σε 2 εντελώς διαφορετικούς κλάδους και έγινα δεκτή για διδακτορικό σε έναν άλλο, τρίτο, χωρίς να μου ζητηθεί η άνωθεν ισοτιμία.


    Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι ενώσο υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά ως προς το πώς γίνεται η εισδοχή σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο ανα τον κόσμο, καλό είναι να δεχθούμε το επιχείρημα της Κωνσταντίνας περί της διεθνοποίησης της γνώσης και να αντιληφθούμε, στο τέλος της μέρας, πως αυτό που πάει χαμένο τελικά είναι ο μη-χρόνος που επενδύει ο ίδιος ο καθηγητής για το μάθημα και τους μαθητές του. Όλα τα άλλα αποκτώνται, φτάνει να έχει και ο σπουδαστής τη διάθεση να προχωρήσει.

    Ο κίνδυνος της αναξιοκρατείας καραδοκεί παντού και πάντοτε. Αυτό είναι ένα από τα πολλά συμπτώματα της γραφειοκρατείας που μεσολαβεί ως αξιολογητής τόσο των σύνηθες περιπτώσεων όσο και τον εξαιρέσεων. Υπάρχουν πολλοί τρόποι, κάποιοι απο τους οποίους είναι και διαδραστικοί ώστε να διαπιστωθεί κατα πόσον κάποιος μαθητής είναι "άξιος" εισδοχής ή όχι. Για μένα, ο βαθμός θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον όχι ο πρωταρχικός παράγοντας.

    Ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι η παιδεία είναι ένα θέμα που εμπλέκει και αφορά ανθρώπους και όχι αριθμούς, ψηφία, τίτλους κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ/η osr,
    δεν θα αφαιρεθούν θέσεις από αυτές που δίνονται σε όσους θα γίνονται αποδεκτοί με τις παγκύπριες εξετάσεις. Οι θέσεις που προορίζονται για όσους θα μπαίνουν με GCE είναι υπεράριθμες και (άδικα για μένα) ελάχιστες. Άρα δεν απειλούνται οι μαθητές των δημοσίων σχολείων, απλώς το πανεπιστήμιο αυξάνει τις θέσεις του και δίπλα σε όσους μπαίνουν με τις εθνικές, παγκύπριες εξετάσεις, θα μπορούν τώρα να μπαίνουν και κάποιοι λίγοι που δεν περνούν αναγκαστικά από αυτό το σύστημα γνώσης και αξιολόγισης.
    Δεν λέω ότι οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων ή οι κάτοχοι των GCE είναι ανώτεροι αυτών του δημοσίου. Απλώς είναι "διαφορετικοί" (όσον αφορά το background της γνώσης τους), εξίσου καλοί, καλύτεροι ή χειρότεροι. Το θέμα είναι να αποδεκτούμε τη διαφορετικότητα της γνώσης τους.
    Το πανεπιστήμιο θέλει να δώσει την ευκαιρία και σε μαθητές που δεν έχουν το προνόμιο (θέλεις επειδή είναι ξένοι, θέλεις επειδή είναι αλλόγλωσσοι, θέλεις επειδή δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια των φροντιστηρίων, θέλεις επειδή προτιμούν τα μαθήματα που τους προσφέρει ένα ιδιωτικό παρά ένα δημόσιο σχολείο) να μπορούν να συναγωνιστούν για να εισέλθουν στο σύστημα της ανώτατης παιδείας της χώρας. Δεν καταλαβαίνω πόσο κακό και επιζήμιο είναι πια αυτό το πράγμα!
    Όταν πηγαίνουμε εμείς στα πανεπιστήμια του εξωτερικού κανείς δεν μας ζητά να περνούμε από το εθνικό σύστημα εξετάσεων της τάδε ή της τάδε χώρας. Μας ζητείται να γνωρίζουμε τη γλώσσα της χώρας, στο βαθμό που αυτή είναι χρήσιμη για τη διεξαγωγή των σπουδών μας.
    Αυτό σημαίνει "διεθνοποίηση της γνώσης", κάτι το οποίο βλέπω να δέχεται πολλές αντιστάσεις ακόμα στην Κύπρο. Μπορεί εσείς προσωπικά να μην σκέφτεστε τη "διαφύλαξη της ελληνικής ταυτότητας του πανεπιστημίου", όμως συνηγορείτε σε ένα επιχείρημα που σας βάζει στην ίδια μεριά με αυτούς που σκέφτονται έτσι. Και αναγκαστικά σας κάνει συμμέτοχους στον ίδιο τρόπο σκέψης.
    Όσον αφορά το ρυθμό εισαγωγής "δύο ταχυτήτων": γιατί η ΟΕΛΜΕΚ δεν κάνει παράπονο και για όσους Κύπριους φοιτητές μπαίνουν ως υπεράριθμοι στα ελληνικά πανεπιστήμια χωρίς να παρακαθήσουν στις πανελληνιες εξετάσεις, που λόγω ανταγωνισμού, είναι πολύ δυσκολότερες από τις παγκύπριες; Με την ίδια λογική, δεν είναι άδικο αυτό για τους Έλληνες φοιτητές;

    Τώρα, ως απάντηση στον κ. Σταύρου έχω να σημειώσω μόνο δύο πράγματα:
    1. η "κοινωνία των πολιτών" είναι το πεδίο δράσης – που αναπτύσσεται ανεξάρτητα από εκείνα της οικογένειας, του κράτους, των πολιτικών παρατάξεων και της αγοράς – όπου οι πολίτες συνασπίζονται για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να προωθήσουν το κοινό συμφέρον. Δεν έχει δηλαδή καμία σχέση με τα κόμματα και τον συνδικαλισμό έτσι όπως λειτουργεί στην Κύπρο (δες σχετικό άρθρο μου: Homo commaticus)
    2. Ποιά είναι η "ολοκληρωμένη πρόταση με επιχειρήματα (όχι συνθήματα)" που εσείς σκέφτεστε; Γιατί, με όλο τον σεβασμό, μάλλον συνθηματικά και απλώς μηδενιστικά μου φαίνονται όσα λέτε μέχρι στιγμής. Μόνο ένα γενικότερο θυμό και αφορισμούς για "ελιτίστικες προσεγγίσεις" και "μετριότητα που ξεκινάει από τα πάνω" διακρίνω στα σχόλια σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η "διεθνοποίηση της γνώσης" δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Αυτό που εντείνεται στις μέρες μας είναι η δημιουργία μιας υπερκρατικής εκπαιδευτικής αγοράς κατά απομίμηση της υπερκρατικής οικονομικής αγοράς, με την έννοια ότι αποδεσμεύεται από τους κρατικούς περιορισμούς. Αυτό αφορά κυρίως στο παρόν στάδιο την πανεπιστημιακή και τη λυκειακή εκπαίδευση.
    Η προβολή του ανθρωποκεντρισμού δε λέει κάτι.Κανένας δεν αποκτά δικαιώματα γιατί γεννήθηκε άνθρωπος. Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Κωνσταντίνα
    Τη λεγόμενη κοινωνία των πολιτών μπορεί να τη διαβάσεις και με άλλο τρόπο. Είναι ένας νέος βαθμός διαμεσολάβησης- εκτός από το κομματικό- ανάμεσα στην κρατική εξουσία και την κοινωνία και περιλαμβάνει διάφορες ομάδες πίεσης και συμφερόντων.Λειτουργούν εξωθεσμικά και προσλαμβάνουν την πολιτική ως σύνθεση των συμφερόντων με βάση τους συσχετισμούς δύναμης. Φυσικά και δεν εκφράζουν το κοινό συμφέρον.Τα κόμματα ας πούμε τι εκφράζουν; Και ποια νομιμοποίηση από την κοινωνία έχουν αυτές οι οργανώσεις;
    Δεν έχω πρόταση γιατί δε με απασχόλησε το θέμα.Αυτή που απασχολήθηκαν - πανεπιστήμιο -ποια πρόταση έχουν και όντας ειδικοί;
    Δεν έχω κανένα θυμό με κάνενα άνθρωπο στον πλανήτη. Ούτε συνηθίζω να ψυχολογοποιώ το διάλογο. Εγώ διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις τις οποίες και εκφράζω. Και σιγούρα δεν ταυτίζονται με τις απόψεις της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ολιγαρχίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Hi Constantina, just dropping a line to say how much i enjoyed reading your post! I totally agree with you -- for me, essentially this becomes an issue of freedom, equity and access to knowledge. On a different note, i do not even get the fact that OELMEK even has a say on this matter!

    ΑπάντησηΔιαγραφή