Εμείς θέλουμε λύση;

Της Κωνσταντίνας Ζάνου

«Οι Τούρκοι είναι Τούρκοι»
Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ (Αύγουστος 2009)

Τώρα που πέρασαν κάποιες μέρες, νομίζω πως μπορούμε να ανασυστήσουμε με μεγαλύτερη νηφαλιότητα τα γεγονότα που οδήγησαν στο «φιάσκο Λιμνίτη» και να εξετάσουμε, υπό το πρίσμα μιας απόστασης, τα ερωτήματα που γεννάει αυτή η υπόθεση.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το καζάνι είχε αρχίσει να βράζει ήδη από τα τέλη Αυγούστου. Μια βδομάδα περίπου πριν από τη γιορτή του Αγίου Μάμαντος και εν όψει του αιτήματος των κατοίκων της περιοχής Τηλλυρίας να μεταβούν για προσκύνημα εκείνη τη μέρα στον κατεχόμενο ναό του Αγίου μέσω του οδοφράγματος του Λιμνίτη, κάποιοι είχαν αρχίσει να ασχολούνται προκαταβολικά με το θέμα. Ήδη στις 29 και 31 Αυγούστου, η εφημερίδα «Σημερινή» δημοσίευε ολοσέλιδα και «προφητικά» ρεπορτάζ για την υπόθεση. Στο πρώτο δήλωνε ότι «οι Τούρκοι προβάλλουν απαιτήσεις για να δυσκολέψουν τη μετάβαση στον Άγιο Μάμαντα στη Μόρφου» και παρέθετε τα παράπονα του κοινοτάρχη Κάτω Πύργου Τηλλυρίας. Ο ευφάνταστος κοινοτάρχης (μετά προφανώς «Θείας» ή «κομματικής» υποδείξεως) σκέφτηκε να θέσει το ζήτημα ως εξής: αφού «τα 72 λεωφορεία των Τούρκων γεμάτα Τουρκοκύπριους μουτζαχίντ και εποίκους επισκέφθηκαν τα Κόκκινα την αποφράδα μέρα του βομβαρδισμού της Τηλλυρίας, για να πανηγυρίσουν για τη νίκη τους, χωρίς να τους ελέγξει κανένας», και μάλιστα χωρίς «να πουν ένα ευχαριστώ», γιατί «τώρα, που πρόκειται για προσκυνηματική εκδρομή Ελληνοκυπρίων, προβάλλονται προσκόμματα»; Τα «προσκόμματα» στα οποία αναφερόταν ο κοινοτάρχης αφορούσαν την απαίτηση του κατοχικού καθεστώτος για ονομαστικό κατάλογο των προσκυνητών στα αγγλικά και στον οποίο θα αναγράφονταν οι αριθμοί ταυτοτήτων όσων ενδιαφέρονταν να μεταβούν στα κατεχόμενα. Κάτι, δηλαδή, που από το 2003 και εξής γίνεται, είτε μας αρέσει είτε όχι, σε όλα τα σημεία διέλευσης προς τα κατεχόμενα.
Μετά από δυο μέρες, η τοποθέτηση του κοινοτάρχη μεταδόθηκε από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ, για ν’ απορριφθεί αμέσως μετά από τον Προεδρικό Επίτροπο, ο οποίος τόνισε πως τέτοιου είδους συμφωνία (δηλαδή να περάσουν οι Ε/κ προσκυνητές χωρίς έλεγχο, ως αντάλλαγμα για τη μετάβαση των Τ/κ στα Κόκκινα) δεν είχε γίνει ποτέ με την άλλη πλευρά. Παρ’ όλα αυτά, στο ίδιο δελτίο, ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Γιαννάκης Ομήρου δήλωσε με αποφασιστικότητα: «Αν οι Τούρκοι ζητήσουν είτε ταυτότητες, είτε να κατεβάσουν τους προσκυνητές από τα λεωφορεία, πρέπει να ακυρωθεί η μετάβαση». Συνάμα, τις προκαταβολικές ανησυχίες τους εξέφρασαν οι εκπρόσωποι του ΔΗΚΟ, του ΕΥΡΩΚΟ και των Οικολόγων, οι οποίοι προειδοποίησαν πως «πρέπει όλοι να σκεφτούμε ποιες θα είναι οι συνέπειες αν με τις οποιεσδήποτε αποφάσεις μας αναβαθμίζουμε το κατοχικό καθεστώς».
Από τη χορωδία δεν μπορούσε βεβαίως να λείψει ο Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος, σε τέτοιες περιπτώσεις, επιδεικνύει ένα εξαιρετικό χάρισμα: Θέλεις λόγω έλλειψης διπλωματικότητας, θέλεις λόγω αφέλειας, θέλεις λόγω υπερβάλλοντος λαϊκισμού, ο Αρχιεπίσκοπος καταφέρνει να εκφράσει με πιο «λαϊκό» και «ενστικτώδη» τρόπο όλα όσα οι παραπάνω δεν τολμούν να εκστομίσουν από το φόβο μιας κακώς νοούμενης «πολιτικής ορθότητας». Έτσι, την ίδια εκείνη μέρα (και, υπενθυμίζω, τέσσερεις μέρες πριν από τη γιορτή του Αγίου Μάμαντος) ακούσαμε δια του στόματος του (τόσο στο προαναφερθέν δελτίο του ΡΙΚ, όσο και στο προαναφερθέν δημοσίευμα της «Σημερινής») τα εξής: «Εμείς ποτέ δεν πιστέψαμε πως θα άνοιγε το οδόφραγμα του Λιμνίτη… Οι Τούρκοι είναι Τούρκοι, για 35 ολόκληρα χρόνια δεν έχουν κάνει πίσω ούτε πόντο… Ουδέποτε πίστεψα στη λεγόμενη “καλή θέληση” των Τούρκων… Γι αυτό να προσέξουμε μη δούμε την πατρίδα μας τουρκοποιημένη».
Διερωτώμαι λοιπόν: η κυβέρνηση δεν είχε αντιληφθεί όλο αυτό το προκαταβολικό πανηγύρι εθνικής έξαρσης; Δεν είχε φανταστεί πως το παραμικρό λάθος στα ονόματα των προσκυνητών θα έδινε αφορμή στο κατοχικό καθεστώς να προβεί σε προκλητικές επιδείξεις εξουσίας; Δεν έβλεπε ξεκάθαρα πως αυτό το λάθος και οι συνέπειές του, θα φούντωνε ακόμα πιο πολύ τους ήδη φουντωμένους «πατριώτες» μας; Γιατί λοιπόν έλειπε από τη διαδικασία; Γιατί δεν έστειλε κάποιους λειτουργούς να ελέγξουν τα ονόματα των επιβατών των λεωφορείων και άφησε τη δουλειά αυτή σε κάποιους ανεύθυνους τοπικούς παράγοντες, στις προδιατεθειμένες αρνητικά τοπικές αρχές και, εν τέλει, στο κατοχικό καθεστώς; Γιατί δεν μερίμνησε με εξαιρετική σχολαστικότητα για την ομαλή διεξαγωγή της μετάβασης, προσπαθώντας πάση θυσία να διαφυλάξει το καλό κλίμα, μέσα στο οποίο υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ξεκινήσει ο β’ γύρος των συνομιλιών;
Το να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες στους «απέναντι» και εύκολο είναι και βολικό. Εντάξει, δεκτό, οι «απέναντι» δεν έδειξαν με το επεισόδιο αυτό πως έχουν ιδιαίτερη διάθεση για λύση. Εμείς όμως; Εμείς έχουμε; Ρωτώ τον καθένα από σας και περιμένω μια ειλικρινή, έστω σιωπηρή, απάντηση: Εμείς θέλουμε λύση;

Η κ. Κωνσταντίνα Ζάνου είναι διδάκτωρ ιστορίας.
«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (έκδοση Κύπρου), 13/9/2009

10 σχόλια:

  1. Δρ Άδωνις Χατζηβασιλείου13 Σεπτεμβρίου 2009 στις 7:33 π.μ.

    Συμφωνώ απόλυτα μαζύ σου.

    Με βάση αυτό που συνέβη, συνάγεται ότι δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.
    Ήταν φανερό ότι η κατάσταση θα οδηγείτο, με φανερό πρωτοστάτη τον Μιχαηλίδη τον κοινοτάρχη, στο αποτέλεσμα που έφτασε. Ποιανού κόμματος τα συμφέροντα εξυπηρετούσε ;

    Η στάση Ιακώβου χρήζει ερμηνείας.
    Μήπως εκτελούσε και αυτός διαταγές άνωθεν προερχόμενες για να διευκολύνει αυτή την αποτυχία και να δοθεί με αυτό τον τρόπο τροφή πρός τις απορριπτικές δυνάμεις και το ΔΗΚΟ μετά την αρνητική εξέλιξη στους ημικρατικούς ; Για να εξευμενίσει ο Πρόεδρος το ΔΗΚΟ ; Ώστε να το έχει κοντά ; Σε περίπτωση εκλογικής νέας συνεργασίας ; Τα ανωτέρω είναι πολύ πιθανά. Καί με όλη την καταδιωκτική μανία στα ΜΜΕ των τελευταίων εβδομάδων δημιουργείται σκηνικό εγκατάλειψης της προσπάθειας για συμβιβασμό, και τερματισμό της σκλαβιάς του κόσμου κάτω απο τη λέξη 'κυπριακό". Κρίμα.

    Δρ Άδωνις Χατζηβασιλείου
    Αλκαμένος 9
    3085 Λεμεσός
    Τηλ 99491951

    email: vasilius@cytanet.com.cy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ θα το περιέγραφα επιγραμματικά ως μια μάχη που χάθηκε.Ανεξάρτητα με το ποιοι φταίνε, είναι σαφές ποιοι κερδίζουν από την εξέλιξη. Οσοι ανήκουμε στην άλλη πλευρά πρέπει να παραδεχτούμε την ήττα, τουλάχιστον σε αυτή τη μάχη. Και νοιώθω πως για τους επόμενους μήνες έτσι θα παιχτεί το παιγνίδι: μάχη θα χάνεται, μάχη θα κερδίζεται, ώσπου να δούμε αν καταλήξουν οι πρώην σύντροφοί.
    Οσον αφορά το ερώτημα στον τίτλο, το γεγονός πως αυτές τις μέρες γράφτηκαν διάφορα κείμενα στην μπλοκόσφαιρα που είτε αναλύουν το ζήτημα, είτε απαντούν ευθέως πως όχι, αποδεικνύει πως το ερώτημα δεν είναι σε καμιά περίπτωση ρητορικό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ κ. Χατζηβασιλείου, φίλε Στροβολιώτη,

    η απογοήτευσή μας πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί. Στη δική μου περίπτωση, αγγίζει τα όρια της παραίτησης.
    Δυστυχώς το ΑΚΕΛ δεν προχώρησε στην ρήξη με το "πατριωτικό"-οπισθοδρομικό κατεστημένο. Ενα κατεστημένο που, να μην ξεχνιόμαστε, το ίδιο το ΑΚΕΛ βοήθησε να εκτραφεί("Ό,τι σπείραμε, θα θερίσουμε" λέει ο ποιητής). Οι ηγέτες μας υπολείπονται, ανάμεσα στα άλλα, ενός βασικού χαρίσματος: της φαντασίας για έναν εναλλακτικό και καινοτόμο λόγο.
    Επίσης, η έλλειψη φαντασίας δεν τους επιτρέπει να δουν τα αυτονόητα: ότι δηλαδή, αν δεν λύσουν το κυπριακό, οι κκ. Ταλάτ και Χριστόφιας θα πάνε κακήν κακώς στα σπίτια τους. Το Ακελ, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταντήσει μια κακή απομίμηση του ΚΚΕ και θα εξακολουθεί να αναζητά απεγνωσμένα τις αγκαλίτσες του Κάρογιαν και του Ομήρου. Στο μεταξύ, ο τόπος θα ακολουθήσει τη δική του ιστορία δίχως να ρωτήσει κανέναν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω ειλικρινά εάν θέλουμε λύση, αλλά πιστεύω ότι όλοι θέλουμε να φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα και να βρεθεί μια υποφερτή λύση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το ερώτημα σίγουρα δεν είναι ρητορικό, αλλά διατυπωμένο με τέτοιο τρόπο που να "εκβιάζει" μια συγκεκριμένη απάντηση σε ένα απολύτως αόριστο ερώτημα. Ωσάν δηλαδή να υπάρχει μια μοναδική λύση μπροστά μας και μεις καλούμαστε να απαντήσουμε αν την θέλουμε ή όχι.

    Άρα το μόνο λογικό σχόλιο στην ερώτηση του τίτλου είναι: Ποια λύση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όποια πρόταση είναι εφικτή, τότε θεωρείται πρόταση λύσης. Όποια είναι ανέφικτη, τότε ισούται με μη-λύση. Απλά μαθηματικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απλά και πανεύκολα θα έλεγα. Κρίμα που η πραγματικότητα δεν μιμείται τα μαθηματικά ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ΔemΩΝ:

    Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και βεβαίως καθόλου αόριστο, γιατί ακριβώς υπάρχει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πλαίσιο λύσης εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Θα μπορούσα να παραθέσω τις συμφωνίες κορυφής Μακαρίου - Ντενκτάς, Κυπριανού – Ντενκτάς, και Τάσσου – Ταλάτ, αλλά θα είναι μάλλον ανιαρό. Αντί αυτού σου παραθέτω απόσπασμα από την τελευταία ανακοίνωση των Ηνωμένων Εθνών:

    The partnership would comprise a Federal Government with a single international personality, along with a Turkish Cypriot Constituent State and a Greek Cypriot Constituent State, which would be of equal status.

    Μπορείς να βρεις το πλήρες κείμενο στο χώρο μου.

    Ε, αυτό δεν είναι καθόλου αόριστο, και ενώ δέχομαι πως οι λεπτομέρειες δεν περιγράφονται, και ίσως να μη συμφωνηθούν ποτέ, το ΠΛΑΙΣΙΟ είναι εκεί, προβλέπει συνεταιρισμό, προβλέπει μοιρασιά, ακριβώς δηλαδή εκείνο που ΔΕΝ θέλουν πολλοί από εμάς.

    Δεν έχουν όμως τα κότσια να πουν πως ουσιαστικά θέλουμε να αναιρέσουμε τα συμφωνημένα, και χρησιμοποιούν βλακώδη και ευτελή επιχειρήματα για να πλήξουν τη διαδικασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @strovoliotis

    Συμφωνώ πως όπως το θέτεις είναι μια ξεκάθαρη τοποθέτηση, με όλα τα κενά, τις ασάφειες και τα ενδεχόμενα που έτσι ή αλλιώς ενέχει κάθε λογική τοποθέτηση. Αυτό όμως δεν αντικατοπτρίζεται και στο άρθρο της κυρίας Ζάνου.

    (Αν ήταν μια απλή αρθρογράφος θα μπορούσα να το αντιπαρέλθω. Είναι όμως ιστορικός και ακαδημαϊκός, άρα τίποτα από όσα γράφει δεν έχουν περάσει στη γραφίδα της χωρίς προηγουμένως να περάσουν από την βάσανο της ακρίβειας, ή της ανακρίβειας...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "Αυτό όμως δεν αντικατοπτρίζεται και στο άρθρο της κυρίας Ζάνου".
    Μπά; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι το κατάλαβαν; Το ζήτημα είναι απλό. Κάποιοι βέβαια αρέσκονται στο να ανακαλύπτουν αόριστες περικοκλάδες.

    Και να σημειώσω και κάτι ακόμα, που φαντάζομαι θα έχουν διαπιστώσει κι αλλοι φίλοι: στη χθεσινή εκπομπή της Ειρήνης Χαραλαμπίδου "Το συζητάμε", τέθηκε προς ψηφοφορία το εξής ερώτημα: "Θέλετε να βλέπετε στην ε/κ τηλεόραση Τουρκοκύπριους και να ακούτε τις απόψεις τους;". Τα αποτελέσματα (από 2100 τηλεφωνήματα) ήταν ως εξής: 67% ναι, 33% όχι. Δηλαδή, με άλλα λόγια, 1/3 των Ελληνοκυπρίων δεν θέλει ούτε να ξέρει ούτε να ακούσει για Τουρκοκύπριο. Αυτό το ονομάζετε εσείς "θέληση για λύση"; Μα την "λύση" θα την κάνουμε μόνοι μας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή