tag:blogger.com,1999:blog-4540331748527935103.post7170211918597302669..comments2014-11-16T10:07:38.448-08:00Comments on Κωνσταντίνα Ζάνου: Το ελληνικό ΒιετνάμΚωνσταντίνα Ζάνουhttp://www.blogger.com/profile/09152874783656080214noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-4540331748527935103.post-61135968884398768892009-08-29T23:02:25.672-07:002009-08-29T23:02:25.672-07:00Μόλις τώρα, μετά την απάντηση του Ποραντίδα, κατάλ...Μόλις τώρα, μετά την απάντηση του Ποραντίδα, κατάλαβα το ερώτημα του Γεράσιμου! Νόμιζα ότι με τους "δύο κόσμους" εννοούσε τον κόσμο της Κύπρου κι αυτόν της Ελλάδας. Οπότε, συγγνώμη για το άσχετο της απάντησης μου πριν. <br />Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, λοιπόν, και χαίρομαι που ο Γεράσιμος το συνέδεσε με τις αντιφατικές αναγνώσεις του βιβλίου. Με προβλημάτισε πολύ αυτό.<br />Νομίζω πως τα εξαιρετικά διορατικά σχόλια του Ποραντίδα ικανοποιούν τους προβληματισμούς μου. Ειδικά η παρατήρησή του πως καθετί μεαφράζεται σε μια εναγώνια προσπάθεια να αντλήσουμε μονιμότητα για τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά μας (όποια και να είναι αυτά). Δεν ξέρω αν αυτό είναι επαρχιωτισμός. Πάντως είναι σίγουρα χαρακτηριστικό των μετα-αποικιακών διανοητικών ελίτ, από Αφρική μέχρι Ασία. Χρειάζεται σίγουρα πάνω από μισό αιώνα για να ηρεμήσουν οι ανασφάλειες και οι εγωκεντρισμοί που δημιουργούνται στην πορεία αναζήτησης ταυτότητας.Κωνσταντίνα Ζάνουhttps://www.blogger.com/profile/09152874783656080214noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4540331748527935103.post-58677733288144641392009-08-29T04:19:34.711-07:002009-08-29T04:19:34.711-07:00Με βρίσκει σύμφωνο η θέση ότι στην Κύπρο είναι σήμ...Με βρίσκει σύμφωνο η θέση ότι στην Κύπρο είναι σήμερα έντονα ορατή η ύπαρξη και διάσταση ανάμεσα σε δυο κουλτούρες. Tούτο εκφράζεται σε κάθε ευκαιρία. Αυτές οι δύο κουλτούρες διατείνονται ότι έχουν πλήρη συνείδηση του εαυτού τους, ενώ προσπαθούν εναγωνίως να γεμίσουν το κενό που άφησαν πίσω τους οι έντονες κοινωνικές αλλαγές που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια, οι συνέπειες των γεγονότων του 1974, η προσκόλληση και το ξεπέρασμα των εθνικών μας μύθων, το άλυτο πρόβλημα του αυτοπροσδιορισμού μας. H θετική υποδοχή και απο τις δύο κουλτούρες του βιβλίου του Γκουρογιάννη ξενίζει και δείχνει μάλλον ότι αυτές έχουν παρόμοια αντανακλαστικά. <br />Όταν συγκρούονται οι δύο αυτές κουλτούρες, όπως π.χ.για το δημοψήφισμα του ναι και του όχι ή για φλέγονται επίκαιρα ζητήματα όπως οι σχέσεις κράτους-εκκλησίας ή για τα ζητήματα των μεταναστών, δεν πρόκειται για ιστορίες καθημερινής τρέλλας αλλά για την ουσία του δράματος που βιώνει η σημερινή Κύπρος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζεται με την αποδέσμευση, εκ μέρους και των δύο πλευρών, από τη λογοτεχνική/πολιτισμική ανάγνωση ενός βιβλίου για το 74 που δίδει μια νέα διάσταση στα πράγματα, με μια προσπάθεια ανάγνωσης που υπηρετεί τα επιμέρους ταυτοτικά χαρακτηριστικά τους. Αυτό δεν είναι επαρχιωτισμός; <br /><br />Δεν ξέρω πόσο γόνιμό είναι αυτό το δίπολο. Μου φαίνεται πάντως ότι η πορεία της ζωής θα το καθιστά ολοένα και πιο περιττό. Και αυτό είναι το πιο δραματικό και ταυτόχρονα το πιο ενδιαφέρον. Έτσι άλλωστε δεν γράφεται η ιστορία;ποραντίδαnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4540331748527935103.post-16598268593294717002009-08-27T15:19:24.432-07:002009-08-27T15:19:24.432-07:00Στην Ελλάδα το βιβλίο δέχτηκε πολύ καλές κριτικές....Στην Ελλάδα το βιβλίο δέχτηκε πολύ καλές κριτικές. Μπορείτε ενδεικτικά να δείτε τα εξή:<br /><br />http://digital.tanea.gr/Default.aspx?d=20090530&pn=1<br /> <br />http://www.enet.gr/?i=news.el. texnes&id=53744<br /><br />Στην Κύπρο αντιδρούμε, αφενός, με καθυστέρηση, αφετέρου δεν ενδιαφερόμαστε τόσο πολύ για τα καινούργια έργα και ρεύματα (λογοτεχνικά και επιστημονικά). Πολλές φορές ο επαρχιωτισμός μεταφράζεται σε σνομπισμόΚωνσταντίνα Ζάνουhttps://www.blogger.com/profile/09152874783656080214noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4540331748527935103.post-23915401313456425002009-08-27T11:34:11.687-07:002009-08-27T11:34:11.687-07:00Κωνσταντίνα, σ ευχαριστώ για το ωραίο σου κείμενο....Κωνσταντίνα, σ ευχαριστώ για το ωραίο σου κείμενο. Ποραντίδα, υπέροχη η κριτική σου ματιά, η λοξή σου προσέγγιση και οι φραστικές σου εικόνες.<br />Τελικά, μήπως η υποδοχή του βιβλίου δείχνει ότι στην Ελλάδα και Κύπρο συνυπάρχουν δύο κόσμοι που αποκλίνουν μεταξύ τους?gerasimosnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4540331748527935103.post-40333038990745448112009-08-26T05:00:50.855-07:002009-08-26T05:00:50.855-07:00Ευχαριστώ πολύ για τον εκτενή αυτό και ενδιαφέροντ...Ευχαριστώ πολύ για τον εκτενή αυτό και ενδιαφέροντα σχολιασμό. Εξακολουθώ να πιστεύω πως το μυθιστόρημα του Γκουρογιάννη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και ιδιαίτερα καλογραμμένο. Ωστόσο, σε συζητήσεις με φίλους που είχα τελευταία, συνειδητοποίησα πως υπάρχει κάτι που "ενοχλεί" στο βιβλίο. Διαβάζοντάς το "νιώθεις κάπως άβολα". Άλλοι έχουν βγάλει τα εντελώς αντίθετα συμπεράσματα από τα δικά μου. Θα έλεγα πως το βιβλίο δεν προσφέρει εύκολες λύσεις, είναι όντως αμφιλεγόμενο και προσφέρεται για πολλαπλές και διαφορετικές μεταξύ τους αναγνώσεις. Επιπλέον στοιχείο σύγχυσης ως προς την ερμηνεία είναι, κατά την άποψή μου, και το γεγονός πως ο συγγραφέας δεν ταυτίζεται τελικά με κανένα από τα πρόσωπά του. Έτσι, δεν ξέρουμε ποιόν να ακούσουμε και να συμπαθήσουμε και ποιόν όχι. Πάντως, το ότι ένα βιβλίο ανακινεί τόσο προβληματισμό και συζήτηση, είναι από μόνο του αξιοσημείωτο.Κωνσταντίνα Ζάνουhttps://www.blogger.com/profile/09152874783656080214noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4540331748527935103.post-70788513681258035722009-08-25T23:12:52.790-07:002009-08-25T23:12:52.790-07:00Πόσο κακοφορμισμένες είναι τελικά οι πληγές που μα...Πόσο κακοφορμισμένες είναι τελικά οι πληγές που μας άφησε το δικό μας Βιετνάμ; Διάβασα το εξαιρετικό, όντως, βιβλίο του Γκουρογιάννη και τα διεισδυτικά σχόλια σου. <br /><br />Σε αυτό το βιβλίο ο Γκ. προσεγγίζει το θέμα του με την ιδιότυπη, αιρετική και άκρως προσωπική λογοτεχνική του μανιέρα. Δεν παρασύρεται στην ευκολία ούτε ενός αντεθνικιστικού ή αντιπολεμικού κηρύγματος ούτε σε μια εύκολη και αυτάρεσκη καταγγελία για την «τραγωδία της Κύπρου». Το απέδειξε άλλωστε στην πορεία του ότι δεν ήταν ποτέ εξαρτημένος χρήστης θεσφάτων. Αρχές της δεκαετίας του 90 σε κλίμα έντονου εθνικιστικού παροξυσμού μίλησε στην Ελλάδα για τους τσάμηδες και για την επικίνδυνη επέλαση του εθνικισμού. Στη σχετικά πρόσφατη βέβηλη πτήση μίλησε για τους μέτοικους/μετανάστες που ερίζουν για την ιστορική κληρονομιά της Ακρόπολης.<br /><br />Συμφωνώ σε κάθε περίπτωση με τη θέση σου ότι το βιβλίο επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Κρατώ το ότι ο συγγραφέας ακουμπά και βυθομετρά ψυχικά ακρωτηριασμένους ήρωες που έχασαν την αθωότητα του σ΄ένα βρώμικο πόλεμο για τον οποίο κρύβουμε εδώ και πολλά χρόνια τις ντροπές και τις ενοχές μας. Όσοι επέζησαν κουβαλούν και ξεφορτώνουν σ έμας το όνειδος και το αποτέλεσμα του φασισμού, του διαχωρισμού και της προδοσίας. Όπως λέει ένας από τους παλιούς πολεμιστές «αφήσαμε τις ψυχές μας σκοτωμένες εδώ και κουβαλήσαμε στην Ελλάδα άδεια τα τομάρια μας».<br /><br />Κρατώ επίσης την σημειολογικά υπέροχη σκηνή στο πολυτελές ξενοδοχείο της Λευκωσίας όπου πραγματοποιείται το συνέδριο των πολεμιστών του 1974, όπου συγχρωτίζονται ανέμελοι ελληνοκύπριοι νεόπλουτοι γιάπηδες, τουρκοκύπριες καμαριέρες και ρωσίδες καλλονές.<br /><br />Η διεύρυνση του θεματικού άξονα του βιβλίου γίνεται με πολύ ενδιαφέρον τρόπο στη συνάντηση με Τ/Κ βετεράνους του 74 σ΄ένα κλίμα όχι νικητών και ηττημένων αλλά σε μια θλιβερή ατμόσφαιρα όπου προβάλλονται οι ψυχικές χαρακιές όλων όσων συμμετείχαν σ ένα πόλεμο. Σε αυτή τη συνάντηση αναδεικνύεται όλο το δράμα του τόπου. Μου έφερε στο νου το στίχο του Σαχτούρη «όλο σου το σώμα είναι μια πληγή»<br /><br />Ο Γκουρογιάννης σε αυτό του το βιβλίο, που διαφέρει από όλα τα άλλα που γράφτηκαν με την ίδια θεματική, πραγματεύεται το ψυχικό μας δράμα της τελευταίας 35 ετίας: την μάχη(χαμένη;) ανάμεσα σε αδικαίωτες προσδοκίες και στη λήθη. <br /><br />Κρατώ τελευταία τη μοναδική θέαση του για τον πόλεμο με τη ζωντάνια των περιγραφών του: ένα βρώμικο πράγμα μια αλάνα με σκατά και πάνω πάνω δαφνόφυλα. Και ο πόλεμος ως φόβος του πολεμιστή, ως μυρωδιά του αίματος και ως στύση του παράλυτου από τον τρόμο στρατιώτη.ποραντίδαnoreply@blogger.com